HET PIJNLIJKE CORONAZWIJGEN

Waarom leren we zo weinig van de geschiedenis? Waarom gaan er decennia overheen voor politiek en openbaar bestuur tot het inzicht komen dat zij een kwalijke rol hebben gespeeld met groot maatschappelijk en persoonlijk leed als gevolg? Wat verklaart het grote zwijgen dat telkens weer de kop opsteekt en de onwil van de politiek om zelf lessen te leren? Met als pijnlijk gevolg dat slachtoffers niet het woord krijgen en hun leed en opgelopen trauma’s onder het kleed van collectief zwijgen wordt geveegd. Het zijn wezenlijke vragen die bij elke herdenking en excuus-bijeenkomst van de laatste jaren worden gesteld. Zoals de koning in zijn befaamde 4 mei toespraak van twee jaar geleden op de lege Dam. Ook menig burgemeester verwijt in ‘gedragen’ toespraken hun verre voorgangers, die meewerkten aan de gruwelmisdaad van de slavenhandel en wegkeken in WO2, dat zij aan de verkeerde (morele) kant van de geschiedenis staan. Geen oog hebben voor het leed en de trauma’s van slachtoffers. Ook religieuze leiders zijn door het stof gegaan. Bieden excuses aan over het wegkijken van het onpeilbare leed van slachtoffers van kerkelijk seksueel misbruik.

De gevolgen van het grote maatschappelijk zwijgen, wegkijken en normaal maken slaat vooral neer op de slachtoffers en hun naasten. Dat is de kern van de verhalen die – zij het mondjesmaat – van de slachtoffers de laatste jaren naar buiten sijpelen. Het zijn aangrijpende verhalen van Indiëgangers, overlevenden van WO-2 gruwelheden, de seksueel-misbruikten in religieuze- en overheidsinstellingen en de traumaverhalen van uitgezonden militairen die nooit verteld mochten worden. Omdat niemand ze wilden horen. Over opgelopen trauma’s moest vooral gezwegen worden. We weten nu welke enorme gevolgen dat heeft. Niet alleen voor de slachtoffers zelf maar ook voor hun kinderen en kleinkinderen die mede als gevolg van dat grote zwijgen indirect ook slachtoffers worden. Naast de excuuswoorden benadrukken de autoriteiten in hun toespraken bij herhaling dat er van de geschiedenis geleerd moet worden. Om herhaling te voorkomen. De praktijk leert dat het vaak bij deze mooie woorden blijft.

Met wellicht een nog pijnlijker conclusie dat degenen die deze toespraken voordragen met grote vanzelfsprekendheid vervolgens zelf in de daderrol stappen. Niets geleerd blijken te hebben en zelf het leven van miljoenen eigen burgers met ‘beleid’ traumatiseren. Zonder oog en oor te hebben voor het lijden, angsten, zorgen en pijn van hen. Drie jaar coronabeleid is daarvan het bewijs. De drie miljoen ongevaccineerden en andere coronacritici hebben dat tot hun eigen verbijstering ervaren. Het gemak waarmee politiek, het openbaar bestuur, delen van de media en medelandgenoten op herhaling zijn gegaan hielden miljoenen mensen, zeker tegen de achtergrond van al die ‘gedragen’ toespraken van autoriteiten, voor ondenkbaar. Toch is het gebeurd. Zeer velen, vooral de ongevaccineerden, zijn opgejaagd door dienaren van de Kroon. Door bestuurders met de coronapas uit de samenleving gezet. En net als de vele slachtoffers die hen voorgingen, zien we opnieuw het grote politieke en publieke zwijgen. Horen we de politieke daders – alsof er niets is gebeurd – in de verkiezingscampagnes er met geen woord over spreken. Wordt er geen enkele verantwoording afgelegd. Kon er geen enkel excuuswoord vanaf. Wordt de parlementaire enquête met het grootste gemak uitgesteld.

In ons boek Koningsbrief, een hartenkreet aan politiek, openbaar bestuur en media doen wij een appel aan de Koning om zijn eigen woorden, om niet normaal te maken wat niet normaal is, gestand te doen. Om ‘zijn’ dienaren van de Kroon en de politiek en bestuurlijke verantwoordelijken op te roepen wél de lessen van drie jaar coronapolitiek te leren en deze keer wel oog en oor te hebben voor het (traumatisch) leed dat drie miljoen ongevaccineerden is aangedaan.

Hans Siepel en Gert-Jan Ludden
(Uitgeverij Elikser en Bol.com)